Dankzij medewerking van de CBB, de Christelijke Bibliotheek voor Blinden en Slechtzienden, is dit ervaringsverhaal ook in gesproken vorm beschikbaar.
De gezichtsvelden zijn nog intact, dus dat betekent dat Hans Dijkhuizen (32) alles om het centrale zicht heen ziet, maar als hij op anderhalve meter afstand van zijn vrouw staat, ziet hij alleen haar haar en niet het gelaat. Het centrale zicht zelf is een grote vlek, veroorzaakt door een erfelijke oogzenuwziekte. “Een fout in het DNA dat vooral doorgegeven is aan de jongens binnen onze familielijn”, zegt Hans, “Toen ik vijftien jaar was kwam het plotseling opzetten. Ik voelde me kwetsbaar en heb het uitgeschreeuwd naar God. En heb ook dingen gezegd die niet goed zijn.
Nu zijn de scherpe kanten van dit hele proces eraf, maar nog steeds gaat het met vallen en opstaan.” Hans en zijn vrouw hebben twee kinderen gekregen en hij studeert voor kerkelijk werker. “Ik heb ondertussen geleerd met andere ogen naar de werkelijkheid te kijken. Het meeste leed komt tot stand omdat mensen hier en nu eruit willen halen wat erin zit. Als deze mensen het geluk niet vinden en tegenslagen moeten verduren, staan ze met lege handen en met de rug tegen de muur. Maar ik kijk over dit leven heen en zie het eeuwig volmaakte leven. Hoop op herstel van alles!” vertelt hij, “In geestelijke zin begint dat hier en nu al als jij je hart aan Jezus geeft. Ja, er blijven zwakke plekken, momenten waarin satan zijn krachten botviert, maar met God en elkaar kunnen we samen een vuist maken.”
Hart voor elkaar
Als Hans gevraagd wordt van welke kerk hij lid is, zegt hij: “Ik hoor bij de ‘Jezusclub’ en denk niet in hokjes en vakjes. Daarom heb ik ook oog, nee: vooral hart, voor rand- en buitenkerkelijken en dat is dan ook mijn stageproject geworden. Ik zou wel eens op het podium voorin de kerk de handen willen tellen van de vijftien- tot en met vijfendertigjarigen; waar zijn ze?
Zoals het vroeger normaal was om te geloven, zo anders is de samenleving nu. Er zal een nieuw ‘wij-gevoel’ gecreëerd moeten worden. En als de kerk eerst leert kijken naar de mensen en niet alleen de nadruk legt op het Woord maar ook op discipelschap, zal de betrokkenheid onder elkaar groeien. Dan heb je geen eilandjes meer in de gemeente maar ben je verbonden met elkaar.
Ja, wat dat betreft zou ik beter willen zien, zodat ik mensen sneller kan herkennen en ook meer betrokkenheid kan tonen!”
Gewoon meedoen
Hans fietst zelf, met de braillemap op de bagagedrager, naar de GKv in Spakenburg en vogelt veel dingetjes ook zelf uit. “Je moet veel eigen initiatief tonen en zelf contact zoeken. Twintig jaar geleden heb ik belijdenis gedaan en de NBG in braille gebruikt. Ik wil gewoon meedoen”, zegt hij, “Er zijn talloze liedboeken maar niet alles is in braille verkrijgbaar. Het zou fijn zijn als er een app ontwikkelt wordt waar ze op te vinden zijn. Ik heb een brailleleesregel aan de telefoon, een apparaat die de tekst van het scherm omzet naar brailletekens. Wat zou het fijn zijn als ik dan van te voren de liturgie klaar kan zetten en alle liederen meteen mee te zingen zijn.”
Hans gebruikt nu de YouVersion Bijbel App en kan redelijk goed meedoen in de kerk. “Het zou in het DNA van organisaties moeten zitten dat zij rekening houden met visueel beperkten en meteen iets ontwikkelen, zoals zo’n app, waar wij baat bij hebben.
Dat is belangrijk want als je kunt drinken uit de bron van levend water, word je zelf een bron!”