“Ik schrok omdat ik zo goed begreep waarom het meisje in de docu die ik bekeek zichzelf van leven beroofde!”
Aron (22) ging naar de universiteit om psychologie te studeren in Utrecht. In Havo 4 was hij blijven zitten omdat “z’n hoofd vol zat” maar op de universiteit liep hij echt helemaal vast: “Ik zag een docu waarin een meisje zo depressief was dat zij een einde aan haar leven maakte. Het beeld, daar waar dit meisje was, was hetzelfde beeld als waar ik op uitkeek, ik zag de flat waar zij vanaf gesprongen was! Ik schrok, maar ik schrok er nog meer van hoe goed ik het begreep… ik kon me heel goed voorstellen waarom dit meisje een einde aan haar leven maakte!”.
Als student psychologie dacht Aron veel na over het leven en allerlei vragen en andere wereldbeelden hielden hem bezig. Ondertussen liep het helemaal niet lekker met hem. Aron wist dat hij op zoek moest naar hulp en sprak een coach. Hij stelde Aron de vraag waarom hij de studie psychologie deed en wat hij echt leuk zou vinden om te doen. “Het papiertje was voor mij belangrijk maar voor mijn gezondheid, de rust in mijn hoofd en het plezier in werken, heb ik besloten om mijn hart te volgen: en ik ben nu lekker met mijn handen bezig!”, lacht hij. Aron zit nu in het 2e jaar van de opleiding tot timmerman. “Ik geniet van wat ik maak en ben op een praktische manier bezig waardoor het niet in je hoofd blijft hangen, en de ‘deur kan dicht’ als het werk klaar is.” Nu hij ruimte in zijn hoofd heeft gekregen om nieuwe dingen te leren, speelt Aron ook gitaar en tekent hij graag.
“Toen ik de Havo had gedaan, heb ik half jaar in Canada gewerkt, ook met mijn handen. Daar heb ik een fijne tijd gehad, te midden van geloofsgenoten die mij lieten ervaren hoe ‘anders’ het kan: de vrijheid van een moderne kerk waar je na een hartelijk welkom met koffie en koekje de kerkzaal binnenstapt en geniet van de sfeer en ‘vette muziek’, en daarna lunchen…. daar wil je gewoon bij zijn! Het geloof werd er beleefd op een manier die mij enorm aansprak en terug in Nederland hield ik nog even dit enthousiasme vol. Ik deed overtuigd en oprecht belijdenis. Maar na een jaar verloor ik mijn enthousiasme voor de kerk. Ook deden het wetenschappelijk onderwijs en de vragen die gesteld werden tijdens mijn opleiding psychologie me beseffen dat ieder zijn of haar eigen waarheid gelooft. Door ineens in aanraking te komen met andere waarheden, ben ik vragen gaan stellen. Je hoort weleens dat je niet te veel vragen moet stellen en gewoon moet vertrouwen. Maar ik vind het gevaarlijk om vragen weg te stoppen uit angst voor een waarheid die je niet goed uitkomt. Als er een God is, dan verdient Hij het ook dat er eerlijk over Hem getwijfeld wordt.”
Op dit moment is Aron dus zoekend maar dankbaar voor zijn (geloofs)opvoeding. Hij hoopt dat hij nog veel jongeren kan helpen door wel de ruimte te geven voor vragen als zij in de spagaat van geloof en het leven van alledag zitten. En hij laat zien dat een zoektocht lonend kan zijn. Hij liet zich niet langer leiden door depressieve gevoelens of prestatiedruk, zocht hulp en studeert nu dus niet meer op de universiteit maar werkt met zijn handen om tot zijn doel te komen. “Dan zeggen ze wel eens: van zo hoog naar laag… maar daar lach ik om want ik heb mijn focus weer en geniet van het leven!”
