Voorstanders van ‘kinderen aan het avondmaal’ hebben in de gereformeerde wereld op dit moment het tij mee. En ook theologisch is er best iets voor de kindercommunie te zeggen. Maar wuif de bezwaren niet weg. Kerken gooien anders zomaar het kind met het badwater weg.
Ooit – zo’n zestig jaar geleden – was het in de protestantse wereld glashelder: toegang tot het Avondmaal des Heren hebben slechts de volwassen kerkleden die openbare belijdenis van het geloof hebben afgelegd. Voor kinderen betekenden (en betekenen) die avondmaalsdiensten vaak een lange, saaie zit, waaraan ze nauwelijks warme herinneringen bewaren. Eén opluchting: protestanten vieren vanouds weinig het avondmaal – zo’n vier tot zes keer per jaar.
Zo eenduidig is het allang niet meer. In Nederlandse Hervormde Kerk en in de Gereformeerde Kerken (synodaal) – de voorlopers van de Protestantse Kerk – was officieel de ‘kindercommunie’ sinds de jaren zeventig plaatselijk mogelijk. Sommige Nederlands Gereformeerde Kerken kennen de praktijk nog langer. Dit weekend praat de synode van Nederlands- en vrijgemaakt-gereformeerden erover om ‘kinderen aan het avondmaal’ ook in de nieuwe fusiekerk mogelijk te maken.
De argumenten vóór zijn overzichtelijk: de jeugd hoort helemaal bij de gemeente. Thuis stuur je de kinderen ook niet naar boven als je aan tafel gaat. De doop zou voldoende moeten zijn om aan het avondmaal te mogen. En ook belijdenis doen garandeert geen gelovig leven.
Lees verder Er is ook best iets tégen ‘kinderen aan het avondmaal’ in te brengen | Nederlands Dagblad
Terug naar het themadossier.
