Conflict of verrassende ruimte

Prof. Henk Geertsema schreef met Bijbel en evolutie een indrukwekkend boek. Het behelst een integere zoektocht naar de bedoeling van de Bijbel in relatie tot de oorsprongsvragen. Het is voor een filosoof ook een opvallend gelovig boek. In een Epiloog biedt Geertsema zelfs nog een mooi persoonlijk geloofsgetuigenis. Maar de eerbied voor de Schrift is voortdurend voelbaar. Geertsema is behalve filosoof dan ook theoloog en heeft zich blijkens zijn verantwoording ook goed in de theologische literatuur ingelezen.

In vergelijking met andere recente boeken over christelijk geloof en evolutie richt Geertsema zich niet zozeer op allerlei theologische kwesties maar op de vraag hoe de Bijbel gelezen wil worden in relatie tot evolutie. Dat gebeurde in die andere boeken natuurlijk ook wel, maar Geertsema pakt het consequenter aan. Hij kijkt “systematisch (…) naar alle teksten in de Bijbel waarvan wel gedacht wordt dat ze in strijd zijn met de theorie van de evolutie” en stelt daarbij de vraag welke ruimte de Bijbel geeft voor de resultaten van de hedendaagse (evolutie)wetenschap (8). Opvallend is dan dat hij die resultaten eigenlijk niet afzonderlijk bespreekt. Wel geeft hij in allerlei hoofdstukken en passant korte schetsen van “het beeld dat de evolutietheorie oproept” (85). Het tweede kernwoord uit de titel van het boek krijgt zodoende wat minder reliëf dan het eerste. Dat is voor de lezer wat onhandig maar tot problemen leidt het niet, omdat achter de kenschetsen veel kennis van zaken schuilgaat. Bovendien bakent Geertsema zorgvuldig af wat wetenschap wel en niet kan doen – komend uit de traditie van Herman Dooyeweerd heeft hij een scherp oog voor haar beperkingen.