Als je (niet) gescheiden bent

Lieve zussen,

Meerdere keren heb ik mailtjes gekregen van zussen die een scheiding achter de rug hebben.
Hun persoonlijke situaties verschilden van elkaar, maar toch viel mij op dat ze allemaal dezelfde pijnpunten noemden.
Nee, ze hadden het niet over hun ex-partner, maar over de houding van de ‘buitenwereld’, de houding van hun ‘zussen’.
Het is verdrietig om te lezen hoe eenzaam onze gescheiden zussen zich kunnen voelen, juist in de kring van hun kerk of gemeente.
Dit is voor hen een extra last, naast alle narigheid die een scheiding al met zich meebrengt.
Maar volgens mij is het een pijn, die grotendeels voorkomen kan worden, als
niét-gescheiden zussen van die pijn zouden weten.
‘Scheiden mag niet van God’, wordt er gezegd.
Dat klopt. God wil geen echtbreuk, net zomin als Hij niet wil dat we vloeken, kwetsen, roddelen, liegen of jaloers zijn.
God heeft een hekel aan al deze zonden die de schepping kapot maken.
Maar… ondertussen gebeurt het wél. De gebrokenheid is niet meer uit dit aardse leven te bannen.
Wij kwetsen elkaar, we roddelen, we liegen, we… scheiden.
‘Waarom denken de mensen dat ik vind dat scheiden wél mag van God?’ schrijft een gescheiden zus. ‘Ik ben het er roerend mee eens dat God dit niet wil!’
Het gebeurt regelmatig dat een zus die niet scheiden wil, tóch degene is die de scheiding aanvraagt.
‘Zij wil scheiden,’ wordt er afkeurend gezegd. ‘Zij heeft de handdoek in de ring gegooid. Hij wilde niet, hoor.’
Beseffen we genoeg hoe zwaar het is als je iets moet doen wat je niet wilt doen?
‘Ik wil het niet, omdat God het niet wil, omdat ik nooit met die intentie aan mijn huwelijk ben begonnen!‘ zegt een zus.
Maar soms gebeurt het dat iemand niet anders kán dan scheiden…
Bijvoorbeeld uit verantwoordelijkheid voor het welzijn en de veiligheid van de kinderen.
Stel dat een man gevaarlijk of dreigend gedrag vertoont en zijn gezin meesleept in een neerwaartse spiraal van ellende?
Dan kan een zus voor een vreselijk dilemma worden geplaatst.
Bij haar man blijven vanwege haar ja-woord, óf met haar kinderen uit een destructieve situatie stappen.
Hoe begrijpelijk is het, dat zij voor het laatste kiest. Want kinderen zijn kwetsbaar en machteloos…
Wat is het bitter als jij de schuld krijgt van de scheiding, omdat jij de scheidingspapieren hebt aangevraagd.
Wat zich binnen een huwelijk afspeelt is voor een buitenstaander amper te begrijpen. Hoe kun je oordelen over een proces dat vaak al jaren gaande is? Verkeerde patronen hebben zich in een huwelijk genesteld en voor een ontwikkeling in de verkeerde richting gezorgd.
‘Een scheiding’ bestaat voor een buitenstaander uit het ontbinden van het huwelijk. Maar van mijn gescheiden zussen leerde ik dat de scheiding in werkelijkheid al veel eerder ingezet werd…
Het begon toen er respectloos en onverantwoordelijk gedrag plaatsvond binnen de relatie, toen er werd gemanipuleerd, geïntimideerd en gekleineerd. De scheiding ontwikkelde zich toen verslavingen een rol gingen spelen, toen er beslissingen werden genomen zonder samen te overleggen, beslissingen die vergaande gevolgen hadden voor het hele gezin. De scheiding was er al toen het huwelijk bepaald werd door verwaarlozing, minachting en onverschilligheid.
‘Het is zo verdrietig dat men denkt dat ik wilde scheiden. Terwijl mijn ex-man al veel eerder de scheiding heeft ingezet door zijn manier van leven…,’ mailde een zus.
‘Maar… dan ga je toch scheiden van tafel-en-bed?’ wordt er geadviseerd. ‘Dan blijf je getrouwd en leef je gescheiden…’
Vaak wordt vergeten dat sommige zussen genoodzaakt zijn om alle banden met hun partner te verbreken. Een scheiding van tafel-en-bed is bijvoorbeeld bijna onmogelijk als de man het gezin meezuigt in een financiële chaos.
‘Hoe kan ik mijn kinderen stabiliteit bieden en mijn gezin op het spoor houden, als ik mede-verantwoordelijk word gehouden voor de wanbetalingen en schulden van mijn man?’ zegt een zus. ‘Als ik wil opklimmen uit het dal, moet ik me van hem losmaken.’
Treffend vond ik dat al deze zussen zich mede-verantwoordelijk voelden voor de breuk in hun huwelijk.
‘Ik heb verkeerde keuzes gemaakt; ik ben te snel met hem in zee gegaan; ik heb niet geluisterd naar de waarschuwingen van mijn ouders; ik heb hem de gelegenheid gegeven om te doen wat hij heeft gedaan…’
Maar bewonderenswaardig is hun moed, hun schuldbesef, zelfkennis, vechtlust en verantwoordelijkheidsgevoel. Zij weten dat er vergeving is bij God. Net zoals er vergeving is voor ons als we roddelen, elkaar kwetsen, liegen of jaloers zijn.
Met de scherven van hun leven in de hand staan ze op, om zich een weg omhoog te worstelen.
Om van dit gebroken leven te maken, wat ervan te maken is.
Om ondanks een onuitwisbaar verleden, tóch een nieuwe start te maken.

Deze zussen hebben onze steun en liefde nodig.
Net zoals wij die op onze beurt ooit nodig zullen hebben.

© 2015 zussenliefde.nl
Zussenliefde.nl bemoedigt vrouwen in hun geloof met een dagelijkse meditatie, blogs, spreuken en gebeden.

Bekijk ook de themapagina Liefde & relaties